Op de plek waar nu de molen “De Hoop” staat hebben vroeger nog twee andere molens gestaan. Volgens oude landkaarten heeft er voor 1500 een standaardmolen gestaan. Een standaardmolen is het oudste houten type windmolen. De naam is afkomstig van het feit dat de kast van de molen op een standaard, een rechtopstaande dikke stam, staat. Naar alle waarschijnlijkheid behoorde die molen bij de Mariakapel die tegenover de molen stond. De Mariakapel was gevestigd op uithof (‘grangia’) van het cisterciënzerinnenklooster Essen. Men vermoedt dat de Mariakapel een bedevaartplaats is geweest vanwege de weldaden en wonderen die de Heilige Maria daar had verricht.

In 1787 werd de standaardmolen vervangen door een grondzeiler. Het achtkant was van eikenhout en met riet gedekt. Een grondzeiler is een windmolen waarbij de wieken vlak over de grond draaien. De molen had een gevlucht van 70 voet en had één koppel maalstenen met aandrijving vanaf het bovenrad.

In 1871 kocht dhr. J.O. Schutte de molen en veranderde de aandrijving in de molen door er een tussenspil (koningsspil) in te plaatsen. Ook werden er twee pelstenen in de molen geplaatst voor het pellen van gerst. De pelstenen zijn tussen 1900 en 1910 verkocht aan een diamantslijper in Amsterdam. In 1900 wordt dhr. C. Schutte, zoon van dhr. J.O. Schutte, de eigenaar van de molen. In 1919 is de molen afgebrand, waarschijnlijk door het warmlopen van de bovenas. In 1923 heeft familie Schutte ter vervanging van de afgebrande molen het achtkant van de oliemolen “De Hoop” (huidige molen) uit Vierverlaten gekocht en laten verplaatsen naar Kropswolde. De oliemolen is gebouwd in 1860 door dhr. M. Onnes. De eigenaar van de molen was dhr. J. Helder. Vanaf 1923 is de molen in gebruik als korenmolen in Kropswolde. Bij de plaatsing in 1923 van de molen “De Hoop” in Kropswolde kwamen acht zwerfkeien, welke mogelijk als fundering hebben gediend voor de standaardmolen, uit de molenbelt naar boven. De keien liggen nog steeds bij de molen. In de dertiger jaren werd onderin de molen een electrische maalstoel geplaatst om de windstille periodes te kunnen overbruggen. Kort na 1945 werd de molen niet meer als maalbedrijf gebruikt en raakte in verval.

In 1977 heeft dhr. E.D. Pot, vader van de huidige molenaar Jan Pot, de molen gekocht en heeft de molen laten restaureren. Tijdens de restauratie is de elektrische maalstoel verwijderd en is er een tweede koppel maalstenen geplaatst. Het wiekenkruis is voorzien van een zelfzwichting met een speciaal door Jan Pot ontwikkelde versie van het fokwieksysteem. In 1981 werd de molen weer in bedrijf gesteld en maalt sindsdien meel voor de consument. In 1990 heeft Jan Pot, de huidige molenaar, de molen gekocht van zijn vader dhr. E.D. Pot. Wegens Arbo-technische redenen is de molen niet te bezichtigen.